بابي گري و بهايي گري (زهرا شيرايي)
باب به معنای دعوت کننده دینی، داعی و بهائی منسوب به بهاء و به پیروان آیین بهاءاطلاق می شود. مکتب بابیت توسط محمد علی باب عنوان شد. او در ابتدا با مکاتبشیخیه و صوفیه آشنایی داشت، بعد از سفری که به بغداد داشت از شاگردان سیدکاظمرشتی شد و پس ازمرگ وی در حالی که پیروان او سردرگم رهبری برای خود بودندادعای بابیت امام زمان را کرد و بعد از مدتی خود را امام زمان خواند و در این بارهمطالب و کتب مختلفی نوشت که در برخی از آنها ادعای خدایی نیز کرده است. بعد ازمرگ وی نیز در حالی که مردم از ظلم و جورحکومت قاجار در سختی بودند و فقراقتصادی آنها را آزار می داد، حسینعلی بهاء ادعای جانشینی باب را کرده و مکتببهائیت را پایه ریزی کرد. این مکتب از لحاظ آیین و قوانین مانند فرقه بابیت است، فقطاندکی توسط رهبران بهائیت دست کاری شده و شکل فلسفی تری به خود گرفته است.این فرقه مورد حمایت استعمارگران قرار گرفت و توانست رشد و پیشرفت کند و درزمان پهلوی بسیاری از منصب هایحکومتی را به خود اختصاص دهد. اما بعد از پیروزیانقلاب مجبور به ترک ایران شدند. اکنون پایگاه اصلی آنها در اسرائیل است و آنها هنوزهم چشم طمع به ایران دارند و ایران را پایگاه اصلی خود می دانند که روزی باید به آنبرسند، لذا از هیچ کوششی برای رسیدن به آن فروگذاری ندارند. این مکتب دارایاحکام و عقایدی مخالف با اسلام هستند و با سفسطه گری و دلایل باطل ادعای آئین وشریعت جدیدی را کرده و اسلام را منسوخ می دانند.
واژگان كليدي: بابی گری، بهایی گری.