«تربیت اولاد بالاترین چیزی است که در همه جوامع از همه شغلها بالاتر است. هیچ شغلی به شرافت مادری نیست. و اینها منحط کردند این را. این خیانت بزرگی است که به ما کردند، و به ملت ما کردند. مادرها را منصرف کردند از بچه داری …. بچه داری را یک چیز منحطی حساب کردند.»(صحیفه امام، ج 7، ص447)

دامن پاکش را گسترانیده تا گلهای چادرش همچون گلهای بهشت، لطیف و بی ریا، نورسته هایش را نوازش دهند. آرام و متین و ساده، مأوای آرامبخشی مهیا کرده است برای کودکانی که نشاط و سرزندگی از چهره شان می بارد….
شما را نمی دانم اما فقط گلهای چادر مادر در این تصویر برای من حرفها برای گفتن دارد.
هر بیننده ای ای را به گلهای دامنی پیوند می زند که از شیرخوارگی تا بلوغِ هیاهوهای زندگی همراه اوست. همان مأمنی که همیشه تمنای حضورش را دارد تا دمی سر بر آن گلهای همیشه مهربان و سرزنده و بهشتی بگذارد و با لغزش دستان پینه بسته مادر از لابلای موهایش، جریان موج کوچکی از آرامش کودکی را حس کند.
و این همان آرامش آسمانی است که به معراج می برد و کار انبیاء و معلمان راستین را می کند. و اگر چنین نبود دشمنان این آب و خاک، برای ربودن آن به هر حیله و حربه ای متوسل نمی شدند.
باید از خود بپرسیم چه چیزی در مادری نهفته است که مزدوران، تاب دیدن آن را ندارند و آن را «اوج بی احترامی به زن» می دانند؟
از نظر این خودفروختگان «اوج احترام به زن» را باید در کجا جستجو کرد؟ در خدمت به لیبرالیسم و نقش ابزاری برای تبلیغ کالاها و پرشدن جیب سرمایه دارها؟ یا عوض شدن جای زن و مرد و بردگی پنهان نوین؟ یا…
طرفداران کور اندیشه های غربی آنقدر گستاخ شده اند که با قلم حتی می خواهند اساسی ترین نیاز فطری یک زن یعنی «مادری» را انکار کنند.
در این فضا از شما طلاب متعهد به عنوان پاسداران ارزشهای متعالی اسلام و فرهنگ اصیل و ریشه دار اسلامی و ایرانی، دعوت می کنیم که قلم بردارید و طوفانی از واژه های مقدستان را علیه گرگهایی به پا کنید که میخواهند ریشه خانواده را در جامعه ایرانی بزنند.