آيين دوستي از منظر اسلام
(سعيده حسين آباد)
دوستی و دوستیابی در اسلام از اهمیت ویژه ای برخوردار است. دوستی علاوه بر آثار مثبت بیشماری که بر انسان دارد، سبب شادابی وتازگی روح میشود و روحیهای دو چندان به انسان میبخشد. از آنجایی که اگر انسان از دوستانی سالم و خوب برخوردار باشد بهتر میتواند در خدمت پروردگار راه بندگی را بپیماید، آثار معنوی دوستی را نیز نباید نادیده گرفت. تاریخ پیدایش دوستی را میتوان همزمان با آفرینش انسان دانست. با ظهور اسلام، دوستی نیز همچون هر پدیدهی دیگری رنگ و لعاب دیگری به خود گرفت. از آنجا که هر دوستی با هر کیفیتی مطلوب و مقصود نظام اسلامی نیست، برای پی بردن به دوستیهای سالم و ناسالم از دیدگاه تعالیم اسلامی میتوان از آیات و روایات بهره جست. به این ترتیب که دوستیهای حقیقی همچون دوستی با خدا و اهل بیت علیهمالسّلام و دوستی با دوستان خدا که به صورت مستقیم مورد توصیه و تأکید قرار گرفتهاند در دستهی اول دوستیهای مطلوب قرار دارد و دوستیهایی چون دوستی با افراد خوب و پسندیده که به صورت غیرمستقیم به آنها اشاره شده در دستهی دوم قرار دارد. اما ناگفته پیداست که دوستی چگونه نامطلوب خواهد شد، در صورتی که
جهت و مقصود آن صحیح و اسلام پسندانه نباشد. از دوستیهای نامشروع و دوستی با افراد پَست و دروغگو و … میتوان به عنوان عواملی که سبب ناسالم شدن دوستیها میشود نامبرد.
واژگان كليدي:
آیین دوستی، دوست، رفیق
.
فرم در حال بارگذاری ...
آخرین نظرات