نعمت هاي دنيوي و اخروي در سوره الرحمان( فاطمه سادات شاه چراغي)

درقرآن کریم مکرر از توصیه به پاسداشت نعمت ها و ادای شکر وحق بندگی ، یاد شده غفلت را از ضمیر خفته ی انسان ها می »اذکروا نعمه الله علیکم«است وبا تعابیری همچون زداید و حال آنکه هدف معرفت وشناخت منعم را برای رسیدن به کمال دنبال می کند که بی تردید برای تکذیب کنندگان، سلب و زوال نعمت و عقوبت را در پی خواهد داشت والبته سوره الرحمن نیز بر همین منوال پایه دارد و خداوند متعال رحمانیت خود را با جلال و اکرام خود قرین نموده و به شمارش مجموعه ای از نعمت ها وآلاء خداوند در دنیا و آخرت می پردازد و از آن جایی که روح و سیاق این سوره تذکر و یادآوری نعمت هاست، انسان را متنبه می سازد که عملا چه چیزی را مورد انکار قرارمی دهد و مخالفت وعصیان چه کسی را می نماید، چرا که حتما حساب ومیزان و نظمی در کار خلقت انسان و مواهب پیرامون اوست که موجب تقرب او به اوج رحمت و رحمانیت خداوند خواهد گردید . موهبت هایی در آفرینش او، در تعلیم قرآن و نعمت بیان در کرات آسمان و وضع زمین و آنچه که درون آن است و از نعمت دریاها و حرکت کوه ها مانند کشتی ها، رویش گیاهان روح بخشی و دانه ها جهت تغذیه ی صحیح و استفاده های سودمند دارویی و از نعمت بهشت و تفضلات متناسب با نیازهای معنوی و روحانی انسان ها و نعمت های دمساز باصفات اخلاقی آن ها همانند انواع خوراکی ها و همسران بهشتی به نحوی عالی تر وفراتراز نعم مادی و معنوی دنیایی و مهمتر از همه احساس امنیت و عدم خوف و سلام ورضوان الهی ، که به مومنین شاکر پروردگار عرضه خواهد شد. هدفی که در دسته بندی معظم نعمت ها به دنیوی و اخروی ، که یقینا تسبیح آفریدگار رحمان است با روش توصیف پدیده ها و تحلیل از تفاسیر و روایات و منابع معتبر مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

واژگان كليدي: نعمت، دنیوی، اخروی ، سوره الرحمن.