نفي رهبانيت از ديدگاه اسلام( سميه مسيب نژاد)

نفی رهبانیت از دیدگاه اسلام از اهمیت ویژه ای برخوردار است. ازآنجایی که انسان موجودی اجتماعی و مدنی با طبع می باشد نیازمند این است که در بطن اجتماع حضور داشته باشد و نیازهایش را در اجتماع برطرف کند. و با توجه به اینکه رهبانیت برخلاف اصول فطرت و طبیعت است به معنای گوشه گیری و کناره گیری و انزوا از صحنه اجتماع و پرداختن به عبادت ها و ریاضت های طاقت فرسا می باشد لذا این نیاز مهم را نادیده می گیرد. در اجتماع بودن و در کنار دیگران بودن و از تجارب آنها بهره بردن و اموری چون امر به معروف و نهی از منکر، خدمت به خلق و…انسان را از خداوند دور نمی کند بلکه سبب نزدیکی به خداوند است. رهبانیت در آیین مسیح دارای سابقه ای بس طولانی است. به گونه ای که این پدیده در شکل رسمی خود از قرن سوم میلادی آغاز شد و تا عصر حاضر ادامه دارد و حتی در عصر پیامبر هم عده ای به این روش مذموم گرایش داشتند. دین اسلام، دین اعتدال است و به همه جنبه های فردی و اجتماعی اهمیت می دهد و ازآنجایی که خیلی از افراد رهبانیت مسیح را با زهد اسلامی یکی می دانند این سوال مهم اینجا پیش می آید که نفی رهبانیت از دیدگاه اسلام چیست؟ کتابهایی که نفی رهباینت را از دیدگاه اسلام مورد بررسی قرار می دهند بسیار کم می باشند و بیشتر رهبانیت مسیحی را معرفی می کنند. این نوشتار موضوعی با درون مایه دینی است.و در گرد آوری آن از روش کتابخانه ای استفاده شده و از منابع تاریخی ، اخلاقی، روایی تفسیری و کمی هم فقهی بهره برده و به دلیل اینکه از منظر اخلاقی و اجتماعی اسلام به آن پرداخته شده نو و بدیع می باشد.

واژگان كليدي: رهبانیت ، اعتکاف ، زهد.